Zmiany w przepisach dotyczące łososi

Cofnięty raport

Od 1 stycznia Rozporządzeniem Rady UE morscy trollingowcy będą mogli zabrać jednego łososia dziennie. Taki zapis spotkałby się zapewne z aprobatą znaczniej części łososiowców, dla których obecny limit wynoszący 2 szt. na osobę jest zbyt liberalny. Spotkałby się,…gdyby nie mały kruczek. Otóż łosoś przeznaczony do zabrania nie może mieć płetwy tłuszczowej. Jak do tego doszło i co to oznacza dla miłośników morskiego trollingu.

Co roku ICES (Międzynarodowa Rada Badań morza) opracowuje wiosną raport stanu zasobów Bałtyku oraz rekomenduje warunki połowów na kolejny rok. Tak było i w tym roku. W tym raporcie naukowcy rekomendowali pozostawienie połowów rekreacyjnych łososi na dotychczasowych zasadach, czyli bez ograniczeń co oznaczało, że zgodnie z polskim rozporządzeniem mogliśmy łowić 2 łososie na wędkarza dziennie. Ten raport w części dotyczącej łososia został cofnięty przez Komisję Europejską i po kilku miesiącach pojawił się drugi raport z rekomendacją całkowitego zakazu połowu łososia dotyczący nawiasem mówiąc zarówno wędkarzy jak i rybaków, przy czym tym ostatnim pozostawiono pewien przyłów. Już ten nacisk na naukowców jest co najmniej dziwny i rodzi podejrzenia, że zadziałało tu jakieś lobby, a nie powody merytoryczne. Rodzi podejrzenia tym bardziej, że z raportu wynika, że w rzekach odpowiedzialnych za niemal 100 procent populacji łososia, produkcja smoltów rośnie a wiec łososi pływa w Bałtyku coraz więcej. Problemem jest kilka mało znaczących w bilansie łososiowym rzek rzek, głównie litewskich i łotewskich gdzie ta produkcja utrzymuje się na niezadowalającym poziomie, choć też nie spada. Nie trzeba być profesorem logiki by zauważyć, że skoro w głównych rzekach populacja rośnie a w kilku nie rośnie to problem nie tkwi w połowach tylko w samych rzekach. Na skutek protestów środowisk łososiowych w ostatecznym i obowiązującym obecnie dokumencie znalazł się zapis o dopuszczeniu połowu łososi zarybieniowych, czyli z przyciętą płetwą tłuszczową.

No to wyrzucamy

Napiszę jeszcze co nowe przepisy oznaczają w praktyce. Jest możliwe wypuszczenie łososia w dobrej kondycji. W tym celu już jesienią zakupiłem podbierak z ogumowaną siatką, który nie skrobie łososi przy podbieraniu a szybki zdecydowany hol mam wytrenowany od dawna. Jednak dwie największe dzikie ryby jakie złowiłem w jesiennym sezonie skrwawiły mi się na pokładzie bezpośrednio po podebraniu, gdyż kotwica tkwiła w łukach skrzelowych. Zgodnie z nowymi przepisami ja takie ryby będę musiał wyrzucić, nie wypuścić a właśnie wyrzucić za burtę i chcąc złowić rybę do zabrania łowić dalej. Trafiają się na łososiach dobre dni z dwucyfrową liczbą brań. Gdyby ustalono limit 1 szt. ( z płetwą czy bez) na wędkarza, co i tak znacznie ograniczyłyby liczbę zabieranych łososi, to po złowieniu kilku ryb zadowolona załoga wróciłaby wcześniej do portu a kapitan Szymon poszedłby spać albo na piwo zamiast kaleczyć ryby. Obecnie będzie łowił od świtu do nocy i przerzucał ryby z których część nie powinna być wypuszczana gdyż nie przeżyje i liczył na to, że złowi jakąś rybę bez płetwy, by gość, który przejechał 1000 km mógł przywieźć kawałek łososia dla rodziny. Jest to więc przepis idiotyczny, fatalny wizerunkowo i tak naprawdę szkodzący rybom. Przepis nie biorący przy tym zupełnie pod uwagę kosztów, a więc i zysków społecznych i ekonomicznych. Trollingowcy na całym Bałtyku łowią ok. 30 tys. z 1,2 – 1,5 miliona łososi pływających co roku w Bałtyku, czyli tyle co kot napłakał. Więcej łowią wędkarze w rzekach szwedzkich i fińskich a skandynawskim rybakom pozwolono w tym roku złowić 75 tys. łososi w czteromilowym pasie przybrzeżnym, czyli ryb ciągnących do rzek na tarło. Jeśli więc zabraknie łososi w rzekach to na pewno nie przez wędkarzy trollingowych, tym bardziej, że te 75 tysięcy nie uwzględnia szarej strefy od której rybactwo wolne nie jest.

 

Miliony małych cegiełek

Rozporządzenie Rady Europy jest dla mnie kolejnym krokiem, który ma nas wszystkich uzależnić od korporacji i wielkiego biznesu oraz będących pod wpływem tego biznesu polityków. Ważną rolę pełnią tu jak ja to nazywam ,,ckliwe panienki”, czyli miliony wyborców, którymi łatwo sterować grając na emocjach, a którzy sami nie mając potrzeby polowania próbują tę możliwość odebrać innym. To ogromna rzesza ludzi przekonanych, że mięso w hipermarkecie drukuje się na drukarce 3D i płaczących gdy na filmie widzą złego lwa zjadającego biedną antylopę. Niestety ważną rolę w rozwoju tego trendu pełni również część naukowców, finansowanych przez firmy lub polityków. W tym wielkim biznesie często nie chodzi tylko o zyski bezpośrednie, chwilowe, bo te często nie są duże. Zlikwidowanie podaży dzikiego łososia na rynek to nawet wliczając szarą strefę 2 może 3 % tego co produkują fermy, zasilane nawiasem mówiąc przez biznes farmaceutyczny i chemiczny. Ale skoro można decyzją administracyjną zlikwidować podaż dzikiego łososia na rynek to dlaczego tego nie zrobić? Nie prawami rynku, ale rozporządzeniem wydanym przez polityków. 2 – 3 procent to góra pieniędzy w tym biznesie. Podobnie jest z dziczyzną, - zakusy zlikwidowania myślistwa w UE pojawiają się od lat. Czy ktoś widział tiry wypełnione beczkami z chemią podjeżdżające pod dużą masarnię? Ja widziałem, więc domyślam się z czego te zakusy wynikają. Ale tak naprawdę to nie głównie o te 2 procent tu chodzi. Ograniczanie produkcji rzekomo niezdrowych wędlin, wędzonych nie chemicznym mazidłem a prawdziwym dymem na których moja babcia przeżyła 99 lat a dziadek 98, coraz bardziej agresywne próby zlikwidowania myślistwa, odsunięcie zapisami prawnymi dzieci od polowań, wykupywanie przez korporacje małych browarów, które przecież produkując kilka tysięcy litrów piwa nie są dla tych korporacji żadną konkurencją, niszczenie ekstensywnego, naturalnego rolnictwa, ograniczanie w połowach łososi, których w Bałtyku nie brakuje, wszystko to służy temu, by młody konsument znał smak tylko świni z fermy, łososia z hodowli i chemicznego piwa. Bo ktoś kto raz spróbował łososia z Bałtyku nigdy nie kupi go w hipermarkecie, nawet jeśli nie będzie miał dostępnego dzikiego, gdyż pamięta różnice w smaku pomiędzy jednym a drugim. Ale starzy, którzy ten smak pamiętają powoli powymierają a młodych łososiowców nie będzie bo cały segment, może jeszcze nie przy tych ale kolejnych ograniczeniach upadnie, a nawet jak będą, to nie zjedzą już upolowanej przez siebie ryby. Jak starzy powymierają to i młodzi przestaną pływać i zamiast bujać się na morzu będą odpoczywać w korporacyjnych hotelach (po wcześniejszym wykończeniu restrykcjami małego biznesu turystycznego) oczywiście o ile wcześniej dostaną zielony ptaszek za dobre sprawowanie w certyfikacie covidowym, znów zasilając w ten sposób korporacje. Teoria spiskowa? Obawiam się, że nie. To już się dzieje. Ktoś kto tego nie widzi, po prostu nie chce tego widzieć. Można spytać, w czym Ci łososiowcy przeszkadzają wielkiemu biznesowi? Odpowiem może mało wyszukaną ale myślę, że trafną przenośnią. Zamek w Malborku jest wielkim monumentalnym i budzącym grozę gmaszyskiem, ale…zbudowany jest z 50 milionów małych cegiełek. Nie wiem co się musi stać by odwrócić obecny trend ograniczania wszystkim wszystkiego. To znów temat na długi tekst. Mam więc po prostu nadzieję, że jednak coś się stanie.

 

A jednak…mimo wszystko

W jednym z moich ostatnich tekstów w Wędkarstwie 360 znalazł się taki fragment: Zimowe morze jest surowe i proste. Nie ma tu miejsca na piękne słowa. Morze nie potrzebuje upiększeń. Wokół nie ma nic tylko wiatr woda mgła i czekanie na łososia. I w tym jest wszystko. Mało jest w naszej pasji takich emocji, jakich goście Szymona doświadczają gdy po kilkugodzinnym bujaniu się na morzu następuje upragnione branie, a ponadmetrowa ryba wyskakująca nad wodę udowadnia, że to wielkie puste morze jednak puste nie jest. I gdy za chwilę dołącza do niej drugi, czasem trzeci i czwarty łosoś. I gdy wszyscy mają pełne ręce roboty i końcu rozumieją to co kapitan mówi zwykle na początku wyprawy, - ze łososie łowi cała załoga. Na lądzie nie spotkamy też tylu kolorów co na zimowym morzu, nie poczujemy soli w ustach, nie usłyszymy tak groźnej ciszy. Nigdzie też wzrok nie odpocznie tak od niepotrzebnych szczegółów jak na pokładzie łódki, gdy wokół jest tylko woda i niebo. Żadnej też ryby nie będziemy pamiętać tak długo jak potężnego łososia, który po półgodzinnym holu zerwie się pół

metra od podbieraka. Nie ma w końcu piękniejszej ryby od srebrnego łososia . W nim jest tylko to co trzeba, wszystko jest na swoim miejscu i takie jak być powinno. I dla tych emocji, kolorów, smaku i zapachu morza z pewnością warto popływać za łososiem, dopóki nam jeszcze wolno.

Marek Szymański